Het boek “Kiezen voor Antwerpen” is niet alleen een terugblik op de voorbije legislatuur in Antwerpen maar maakt ook de balans van wat verwezenlijkt werd en wat niet. Het tekent de krijtlijnen uit van waarover het echt gaat. Het is ook een pleidooi om meer aan politiek te doen, of je nu op een lijst staat of niet. Kiezen is de politieke daad bij uitstek. Met kennis van zaken. Zich goed informeren en deelnemen aan het debat is daarvoor een vereiste.
Wie wil weten waarom politiek in Antwerpen zo’n moeizaam verhaal blijft, moet zeker het jongste boek van Christian Leysen lezen. (Rolf Falter – De Tijd)
Met de passie van een minnaar praat hij over het Antwerpen van morgen en overmorgen. (Matthias Danneels – Nieuwsblad)
Christian Leysen stapte in 2003 ontgoocheld uit de Antwerpse gemeenteraad maar de politiek laat hem niet los. Met zijn tweede boek, Kiezen voor Antwerpen, profileert de VLD’er zich als een kritische, onafhankelijke denker die het gemeentelijke gekissebis met verve overstijgt. “Ik ben tegen het cordon sanitaire maar als het Vlaams Belang in Antwerpen aan de macht zou komen, zou ik wel overwegen om met mijn bedrijf te verhuizen.”
Eerder publiceerde Leysen al Antwerpen Onvoltooide Stad, een fotoboek over ruimtelijke ordening, even fris en prikkelend als Kiezen voor Antwerpen, een zeldzaam kritisch en openhartig politiek werkstuk.
“Ik probeer de mensen aan te zetten om mee te denken,” zegt Leysen, “om zich te engageren in de eigen leefomgeving. Nog al te vaak wordt gedacht dat de politici alles uitvinden. De praktijk leert dat ze zelf hoogst zelden originele ideeën hebben en hun inspiratie halen uit de krant van de dag. Of uit een boek dat ze net gelezen hebben. Nu ik niet meer in de gemeenteraad zit en ook niet van plan ben om op te komen in oktober, heb ik de luxe om inhoudelijk campagne te voeren. Soms kan je efficiënter werken buiten de politiek, door ideeën aan te dragen, een beetje druk uit te oefenen, mee standpunten te bepalen of bepaalde kandidaten te steunen. Zo kan een boek soms invloedrijker zijn dan een politiek mandaat.”
U hebt in 2003 ontslag genomen als gemeenteraadslid uit onvrede met de heersende mistoestanden en de alomtegenwoordige vriendjespolitiek. U citeert in het boek uw ontslagbrief: ‘Ik ben het oneens met een aantal keuzes. Ik wil consequent blijven met mezelf. Ik sta voor een beleid dat breekt met de inertie eigen aan machtsstructuren, dat steunt op opbouwen in plaats van afbreken, en dat streeft naar échte oplossingen.’ Wat was de druppel die de emmer deed overlopen?
Leysen: “Soms moet je eerlijk zijn met jezelf. Ik werp geen stenen naar anderen maar er werden compromissen beklonken waar ik niet kon achter staan. Die druppel was de overname van de OCMW-schulden door de stad, driehonderd miljoen euro die zonder verpinken werd omgetoverd in zevenhonderd miljoen euro voor de volgende generatie.
Stadsontvanger Roger Bekaert had daarvoor het zogenaamde Valentijnsakkoord uitgewerkt, een schuldherschikking die de problemen verlegde naar 2016 en later. De stadsschuld steeg daardoor wel met een derde, tot 1,3 miljard euro, maar de volledige herfinanciering van àlle schulden leverde voor dat begrotingsjaar toch nog een bonus op van zestien miljoen.
Jammer genoeg zijn er blijkbaar maar weinig mensen die de draagwijdte van zulke beslissingen onder ogen durven zien. Voor zover financiële dossiers de buitenwacht al zouden interesseren, zeker als er geen heldere, beknopte uitleg wordt gegeven. Die dossiers zijn meestal heel technisch en er zijn maar weinig politici die zich erin verdiepen, laat staan dat de burgers belangstelling zouden tonen. De interventie van een gemeenteraadslid over het verdwijnen van een frietkraam op de kaaien trekt nog altijd meer aandacht dan een debat over de financiële lasten die worden doorgeschoven naar de volgende generatie. Dat zie je trouwens ook op de andere beleidsniveaus, gewestelijk, federaal en Europees. Het is één van de redenen waarom politiek soms echt wel frustrerend kan zijn.”
bron: Vivat.be
